Οι περιπέτειες ενός μαθηματικού

Οι περιπέτειες ενός μαθηματικού

 Σ.Μαρίνης

Ευθυμογράφημα

Θυμάστε το κόμικ του Αρκά με το πουλί να απαγγέλλει στον πατέρα του: «Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, είσαι τόσο ηλίθιος που θα βρεθείς στη Θράκη»; Λοιπόν, μια Ιθάκη ήταν για μένα ο διορισμός στο δημόσιο, αλλά στη συνέχεια αντιλήφθηκα ότι ήταν μεγάλη μου παράλειψη να μην έχω αγοράσει έναν τουριστικό οδηγό της Κομοτηνής. Εξηγούμαι: Καμιά σχέση δεν έχει η συμπαθής επαρχία της Θράκης με την υπηρεσία μου στην εκπαίδευση, αλλά ερανιζόμενος την ιδέα του Αρκά, η Θράκη είναι ο αντίποδας της Ιθάκης σε καθαρά συμβολικό επίπεδο και μόνο. Πρώτη μου μέρα στο σχολείο: Νυχτερινό ΤΕΕ επαρχιακής πόλης. Πρώτο μάθημα: Δεκαδικό σύστημα αρίθμησης. Παιδεύτηκα πολύ να βρω έναν τρόπο παρουσίασης του θέματος που να κεντρίσει το ενδιαφέρον των μαθητών, πιστός σε όλα τα παιδαγωγικά βοηθήματα που είχα ξεσκονίσει προκειμένου να αποδείξω στον ΑΣΕΠ ότι καλώς μου δώσανε πτυχίο. Τελικά βρήκα ένα κουίζ μούρλια. Ζητάς να σου γράψουν έναν τριψήφιο στον οποίο το ψηφίο των εκατοντάδων να είναι μια μονάδα μικρότερο από το αντίστοιχο των μονάδων, ύστερα ζητάς να γράψουν από κάτω τον αριθμό ανεστραμμένο και να κάνουν την αφαίρεση. Προκύπτει πάντοτε 99 και σκόπευα να εξηγήσω πρώτα απλοϊκά ότι είναι σαν να ανταλλάσουμε το παραπάνω μας κατοστάρικο με το παραπανίσιο μονόευρω οπότε χάνουμε 99 € κι ύστερα να εξηγήσω το αποτέλεσμα και με την επιμεριστική ιδιότητα: [100(χ+1)+10ψ+χ]-[100χ+10ψ+(χ+1)]= … =99.

 «Έχει η Ιθάκη Αλεξανδρούπολη;» αναρωτήθηκα καθώς η Ιθάκη μου άρχισε να φέρνει σε Θράκη, αφού χρειάστηκε να πάω πάνω από όλα σχεδόν τα θρανία για να εξασφαλίσω ότι θα έγραφαν αριθμό όπως αυτός που ζητούσα. Πιο επίπονη διαδικασία ήταν η αναστροφή των ψηφίων του αριθμού. Βλέποντας ένα μαθητή να γράφει κάτω από το 534 το   άρχισα να διακρίνω μιναρέδες στο Ιόνιο. Με τα πολλά κατάφερα να έχουν όλοι οι μαθητές γραμμένα σωστά τα δύο νούμερα. «Κάντε τώρα την αφαίρεση». Άφησα λίγα λεπτά για να τελειώσουν και ανέκραξα με ενθουσιασμό: «Βρήκατε όλοι 99». Όμως ένα δάσος χέρια διαμαρτυρίας μαθητών που είχαν βρει άλλο αποτέλεσμα με έστειλε οριστικά στην παραμεθόριο με την Τουρκία.

Ο επόμενος ισχυρός κλονισμός ήρθε στα ΠΕΚ. Εδώ, σκέφτηκα, θα μάθω πώς αντιμετωπίζονται τέτοια προβλήματα να έχεις μαθητές που να μην ξέρουν αφαίρεση και να πρέπει να τους διδάξεις εξισώσεις. Αμ δε! Εκεί ο κάθε επιμορφωτής είχε μάθει απ’ έξω το ποιηματάκι του κι αυτό ήταν. Μάλιστα, επειδή οι άνθρωποι είχαν κουραστεί να γίνουν επιμορφωτές τρέχοντας να μαζέψουν ψήφους για το κόμμα, μας καλούσαν όποια μέρα τους βόλευε σε όποια πόλη τους βόλευε και να τα απλήρωτα χιλιόμετρα και να τα έξτρα Σαββατοκύριακα για να μάθουμε πώς θα διδάξουμε Μαθηματικά σε μαθητές που ήδη τα ξέρουν, αφού καμιά φωτεινή συμβουλή δεν αντιστοιχούσε στην πραγματικότητα που εγώ τουλάχιστον βίωνα.

Ανάμεσα στους επιμορφωτές ήταν κι ένας σύμβουλος ο οποίος μας μιλούσε για διδακτικές μεθόδους χρησιμοποιώντας συνεχώς παραδείγματα από δικές του εμπειρίες περίπου σαν του Ρόμπεν Ουίλιαμς στους χαμένους ποιητές. Μετά το τέλος του πρώτου κύκλου ο κ. σύμβουλος ζήτησε εθελοντές να κάνουν υποδειγματική διδασκαλία. Ένα σατανικό σχέδιο μου ήρθε στο μυαλό και πρότεινα τον εαυτό μου. Προετοίμασα την υποδειγματική διδασκαλία ζητώντας από τα παιδιά να φερθούν όπως σε ένα καθημερινό μάθημα. Η παρουσία δεκαπέντε μαθηματικών επηρέασε τους μαθητές, αλλά με νεύματά μου τους θύμισα τη … συμφωνία μας. Δίδαξα σύμφωνα με τις οδηγίες την πρωτοβάθμια εξίσωση. «Καταλάβατε τίποτε;», «Χριστόοο…» ήταν η απάντηση. «Τότε λοιπόν», λέω, «παρακαλώ τον κ. Σύμβουλο να σας τα ξαναπεί. Αυτός έχει έναν καταπληκτικό τρόπο που θα τα μάθετε αμέσως».  Παρέδωσα την κιμωλία στον κ. σύμβουλο και κάθισα με τους άλλους συναδέλφους. Περιττό να σας πω ότι η γελοιοποίηση του κ. συμβούλου ήταν πλήρης. Επιτέλους, για πρώτη φορά στην εκπαίδευση μύρισα Ιόνιο…